Stanisław Pieprzyk z KGHM Polska Miedź będzie Patronem stadionu. Rada Miasta powiedziała TAK!

Kim był Stanisław Pieprzyk? To nestor, legenda złotoryjskiego górnictwa run miedzi, wielki przyjaciel sportu, który miał ogromny wkład w rozwój ZKS Górnik Złotoryja...

Stanisław Pieprzyk urodził się 10 Listopada 1929 roku W Gdowie, obecnie wieś znajduje się w granicach województwa Małopolskiego. Dziś trudno wyobrazić sobie jaki trud musieli ponieść jego rodzice i on sam, aby syn kowala, najstarszy z sześciorga rodzeństwa, mógł uczyć się na tyle efektywnie, by zostać inżynierem. Zanim do tego doszło ukończył krakowskie gimnazjum i liceum im. Augusta Witkowskiego, po czym podjął studia na wydziale mierniczo – geologicznym Akademii Górniczo Hutniczej w Krakowie uzyskując tytuł inżyniera geologia. Przypadek sprawił, że trafił na Dolny Śląsk. Wynikał on z nakazu pracy jaki otrzymywali ówcześni absolwenci wyższych uczelni. Jego skierowano do Kopalni „Lena” w powiecie złotoryjskim. To jest do miejsca, którego nazwa nic, lub prawie nic mu nie mówiła, a które stało się jego małą ojczyzną na niemal całą resztę życia.

Zaczynał od stażysty, przeszedł przez wszystkie szczeble górniczej kariery, nie uchylając się nawet od takich wyzwań jak ratownictwo górnicze, w którym służył przez 5 lat. Już na początku kariery zawodowej, kiedy pracował w charakterze geologa a następnie Głównego Geologa, jako współtwórca, w dużym stopniu przyczynił się do wykonania dokumentacji geologicznej złoża miedzi w synklinie złotoryjskiej, bez której odbudowa i dalsza rozbudowa kopalni „Lena” byłyby nierealne. Aby dalszy jego własny rozwój był możliwy, wrócił na macierzystą uczelnię i w latach 1968 – 1972 studiował zaocznie na wydziale górniczym, uzyskując tytuł magistra inżyniera górnictwa. Dzięki dużej pracowitości i wrodzonych umiejętności kierowania zespołami ludzkimi, sukcesywnie awansował. Był doskonałym gospodarzem i wspaniałym organizatorem produkcji. Dzięki swojej wnikliwości znał procesy technologiczne zakładu w najdrobniejszych szczegółach. Był entuzjastą postępu technicznego a Jego pasja twórcza nieustannie była zaczynem w zakresie modernizacji i usprawnienia technologii oraz ciężkiej i niebezpiecznej pracy górników. Przez ostatnie 11 lat swojej bytności w Wilkowie, był dyrektorem Zakładów Górniczych „Lena” a od roku 1978 Zakładów Urządzeń Górniczych „Lena”, które powstały pod Jego kierownictwem, po decyzji o zakończeniu eksploatacji rudy miedzi.
Za tytułem „Dyrektor” można ukryć różne postaci. Zapewne niejednej osobie kojarzyć się on będzie z despotą, bezwzględnie dążącym do zamierzonego osobistego celu. Jednakże Stanisław Pieprzyk jako dyrektor, zapisał się w pamięci wielu osób bardziej jak ojciec, niż przełożony. Wynikało to z jego usposobienia. Głosił i wyznawał zasadę, że kopalnia jest jak matka, która troszczy się o załogę jak o swoje dzieci. Był niezwykle kompetentny, a jednocześnie skromny. Miał niepowtarzalny styl pracy, potrafił łączyć partnerstwo w układaniu stosunków międzyludzkich z wysokimi wymaganiami stawianymi podwładnym, a przede wszystkim sobie. Wspólnie z kadrą kierowniczą rozwiązywał najtrudniejsze, często nawet osobiste problemy pracowników zyskując w ten sposób szacunek i uznanie. W jego działaniu dobro załogi było zawsze celem nadrzędnym. Potrafił uszanować czyjeś poglądy i żartować nawet ze swoich ułomności. Zawsze starał się być blisko załogi i wnikliwie wsłuchiwał się w nurtujące ją problemy. Kiedy w 1956 roku kierownictwo kopalni uciekło przed gniewem załogi i możliwością wywiezienia na taczkach, On został z robotnikami. Był współtwórcą Rady Robotniczej, do której został też przez załogę wybrany. Stworzył w pracy niepowtarzalny klimat. Pracownicy nawet z bardzo osobistymi problemami zwracali się do niego znajdując zawsze zrozumienie i szacunek.

Po zakończeniu w kopalni „Lena” eksploatacji złoża miedzi, pod Jego kierownictwem zlikwidowano kopalnię, dokonano reorganizacji zakładu i rozpoczęto wytwarzanie unikalnych narzędzi niezbędnych przy budowie i eksploatacji zakładów wydobywczych budowanych w nowym zagłębiu miedziowym. Uczynił wszystko, by przynajmniej dla części załogi uratować miejsca pracy. Spod Jego ręki wyszli fachowcy, tworzący trzon kadry górników budujących nowe zagłębie miedziowe. Nie ma przesady w stwierdzeniu, że to dzięki jego wiedzy i umiejętności jej przekazywania, Legnicko-Głogowski Okręg Miedziowy rozwinął się tak szybko.

Zawodowe losy Stanisława Pieprzyka zdeterminował wypadek, któremu uległ w roku 1977. Od tego momentu jego stan zdrowia się pogarszał i w 1982 roku zmuszony był odejść na wcześniejszą emeryturę. Jednakże kierownictwo KGHM wykorzystując jego bogate doświadczenie w zakresie likwidacji zakładu wydobywczego i organizacji nowego profilu produkcji, kierownictwo KGHM powołało Go w 1987 roku na stanowisko dyrektora Zakładów Górniczych „Konrad” w Iwinach gdzie pracował do roku 1990 i po spełnieniu swego zadania odszedł definitywnie na emeryturę.

Od 1952 r, kiedy podjął pracę w Zakładach Górniczych „Lena”, zamieszkał w Złotoryi i aż do śmierci pozostał mieszkańcem Złotoryi. Czynił wszystko, by to od wieków górnicze miasto przeżyło ponowny rozkwit związany z rozwojem wydobycia rudy miedzi i innych surowców mineralnych. Nawet, kiedy został dyrektorem Zakładów Górniczych „Konrad” pomimo uciążliwości dojazdów do Iwin, pozostał mieszkańcem Złotoryi, albowiem kochał to miasto i w miarę swoich możliwości czynił wszystko, by z każdym dniem było piękniejsze i żyło się w nim lepiej. Przy Jego dużym zaangażowaniu powstała w Złotoryi Szkoła 1000-lecia, Której pozostał opiekunem do czasu przejścia na emeryturę. Z Jego inicjatywy i przy dużej pomocy powstał zalew na Kaczawie. Przyczynił się istotnie do zbudowania nowego dworca PKS w Złotoryi.

Był bardzo wrażliwy na problemy młodzieży i wszystkie szkoły w Złotoryi były wyjątkowo uprzywilejowane i z Jego poparciem jako dyrektora zakładu realizowano ich potrzeby w ramach możliwości Zakładów Górniczych „Lena”, a później Zakładów Urządzeń Górniczych „Lena”. Nie sposób wymienić wszystkich czynów, inicjatyw i zrealizowanych przedsięwzięć, których ten ofiarny społecznik dokonał w ciągu wielu lat pracy i zamieszkiwania w Złotoryi. Dużym osiągnięciem ekologicznym była zainicjowana przez niego rekultywacja zapełnionego odpadami stawu osadowego, gdzie siłami zakładu, przy współpracy z leśnikami zalesiono duży obszar, likwidując szkodliwe oddziaływanie pyłów na środowisko. Szczególnie angażował się w wrażenie i kultywowanie tradycji górniczych w miejscowościach zamieszkałych przez górników a w Złotoryi w szczególności. Każda idea i inicjatywa mająca związek miasta z górnictwem, znajdowały Jego poparcie i pomoc. Przykładem służy stojący na cokole wóz kopalniany, służący wcześniej do transportu rudy w kopalni „Lena”, który wjeżdżającym do miasta od strony Legnicy przypomina o górniczym charakterze miasta, oraz zrekonstruowana sztolnia kopalni złota w Złotoryi.

W ramach swojej działalności społecznej pełnił szereg funkcji i między innymi w latach 1962 – 1965 był prezesem klubu sportowego „Górnik”. W czasie jego kadencji stadion modernizowano i utrzymywano na wysokim jak na ówczesne czasy poziomie. Sam klub znajdował się pod opieką kopalni, zawdzięczając temu swój niepowtarzalny rozwój.
Był jedną z osób osobiście zaangażowanych w powstanie sekcji akrobatyki sportowej. Światowe sukcesy akrobatów ze Złotoryi, nie byłyby możliwe gdyby nie pomoc ze strony kopalni „Lena” i jej dyrektora, tak w założeniu sekcji jak i jej późniejszym funkcjonowaniu.

- Jestem pewny tego, że lepszego Patrona dla pięknego stadionu w Złotoryi niż Stanisław PIEPRZYK nie znajdziemy - mówi Andrzej KOWALSKI z Złotoryjskiego Towarzystwa Tradycji Górniczych . - To symbol łączący nowe Zagłębie Miedziowe oparte o złoża rudy miedzi między Lubinem a Głogowem a stare Zagłębie Miedziowe, których symbolami były kopalnia Konrad w Iwinach i LENA.  Złotoryja ma swoja miedziową tożsamość chociaż coraz mniej o tym pamiętamy. Nadanie stadionowi miejskiemu imienia Stanisława Pieprzyka ma szczególne znaczenie i przypominać ma pokoleniom o miedziowym DNA Złotoryi.