Książka o dawnym Lubinie ujrzała światło dzienne. Godna polecenia!

Pocztówki zamieszczone w publikacji obrazują miasto, którego już nie ma. Każdą z pocztówek opatrzyłem, krótkim opisem, ciekawą historią. We wstępie do albumu zamieściłem rys historyczny miasta: od założenia grodu kasztelańskiego do końca II wojny światowej. Lubin lokowano na prawie magdeburskim w drugiej połowie XIII wieku, prawdopodobnie w roku 1295. Prawo magdeburskie narzucało porządek w wytaczaniu ulic (przecinały się pod kątem prostym) i rynku (w kształcie kwadratu bądź prostokąta) z ratuszem pośrodku. Odtąd prawa i obowiązki mieszkańców były spisane w akcie lokacyjnym. Pierwszymi mieszkańcami byli przybysze z Niemiec. Do początku XIV wieku Stary Lubin i Lubin były osobnymi grodami. W 1319 roku połączyły się w jedno miasto - Lubin. Do 1675 roku Lubin należał do księstwa legnicko- brzeskiego, choć zawirowania polityczne i kłopoty finansowe książąt piastowskich często zmieniały przynależność miasta i ziemi lubińskiej do ościennych księstw. Piastowie śląscy, a zwłaszcza Ludwik I brzeski, zbudowali w Lubinie wiele obiektów, które zachowały się do naszych czasów m.in. kościół pod wezwaniem Matki Boskiej Częstochowskiej, kaplica św. Jadwigi, mury miejskie. W 1675 roku po śmierci Jerzego Wilhelma, ostatniego księcia z linii Piastów legnicko- brzeskich, Lubin przejęli Habsburgowie.

Z tamtych czasów zachował się kościół pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Marii Panny w Starym Lubinie (przy dzisiejszej ul. Stary Lubin). Cesarze z tego rodu sprawowali rządy do 1741 roku, kiedy to armia Fryderyka II (Wielkiego) z dynastii Hohenzollernów pokonała ich wojska i przejęła władzę nad Lubinem i Śląskiem aż do 1918 roku. Z tego okresu zachowały się niektóre budowle m.in. budynek poczty, kamienice z XIX i XX wieku, wieża ciśnień, koszary pułku dragonów. Od 1919 roku do 1933 roku Lubin należał do Republiki Weimarskiej, której przywódcą był Paul von Hindenburg. Po przejęciu władzy przez Adolfa Hitlera znalazł się w granicach III Rzeszy aż do 1945 roku. W lutym 1945 roku Armia Czerwona wyzwoliła miasto. Lubin wrócił do Macierzy. Działania wojenne i celowe podpalenia (dokonane przez żołnierzy radzieckich) zniszczyły ok. 80% miejskiej zabudowy. Po wojnie część ocalałych budynków wytypowano do rozbiórki. Uzyskane z rozbiórek cegły wywieziono do odbudowującej się Warszawy. W latach 60. XX wieku władze socjalistyczne postawiły na nowoczesne budownictwo z wielkiej płyty.

Zburzono pozostałe kamienice w Rynku, pałac Wirtembergów i wiele innych przedwojennych budowli. Rozebrano nawet ruiny zamku piastowskiego. Kopalnie rudy miedzi zmieniły oblicze Lubina, a zabytkowe obiekty wtopiły się w nowoczesną architekturę. Dziś Lubin to piękne miasto. Nowe dzielnice, parki, obiekty sportowe, szkoły zachwycają mieszkańców, jak i turystów, a pocztówki obrazują miasto, którego już nie ma. Informują o jego przeobrażeniach i rozwoju, o życiu jego mieszkańców. Pokazują nieistniejące już fragmenty miejskiego pejzażu. Budzą refleksje. Spacer po dawnym Lubinie na kartach pocztowych poprzedzają miedzioryty i mapy a także plan Lubina z 1930 roku.

Do wydania tej publikacji zainspirowały mnie monografie Wrocławia, Kłodzka i innych miejscowości Dolnego Śląska. Uznałem, że moje rodzinne miasto ma również swoją niezwykłą i niepowtarzalną historię, która może zainteresować Dolnoślązaków a także wszystkich miłośników historii.

„Spacer po dawnym Lubinie na pocztówkach z XIX i XX wieku” to publikacja bezpłatna, którą można wypożyczyć we wszystkich Bibliotekach Miejskich w Lubinie, w Bibliotece Pedagogicznej w Lubinie oraz w bibliotekach: w Raszówce, Niemstowie, Miłoradzicach, Zimnej Wodzie, Chróstniku, Księginicach, Oborze.