Łabędzi śpiew żeglarski...

Nowy włodarz ośrodka ma swoje własne plany, zaś z tego co nieoficjalnie udało się ustalić, scena festiwalowa, niekoniecznie jest mu potrzebna do szczęścia. Wszystko zależy od tego jak dogada się z władzami gminy. Być może już to się stało. Autochtoni pozytywnie wypowiadają się o nim. Ba, wyświadczają sobie wzajem nawet dobrosąsiedzkie przysługi. Słyszy się opinie typu : "gość zainwestował kupę kasy w rodzinny interes, więc normalne, że będzie chciał by mu się to zwróciło".

Rzeczywiście, cicho i niepokojąco smutno zrobiłoby się w Kunicach gdyby zabrakło festiwalu, który ma już swoją renomę. Z kolei, mi zrobiło się smutno kiedy przeglądałem doniesienia z ostatnich lat, na temat konkursu. Nigdzie nie zauważyłem choćby wzmianki o jego początkach. A ściślej, o ludziach którzy go wymyślili, i urzeczywistnili. Można odnieść wrażenie, że imprezę, jej klimat zawładnął obecnie jeden gość za całkowitym przyzwoleniem włodarzy gminy...  Żaden z prekursorów imprezy nie dostał nigdy nawet tzw. wejściówki na imprezę.  

Moja przygoda z festiwalem rozpoczęła się pewnego majowego poranka 1993, kiedy to na falach (nieistniejącego już) Radia Legnica, z parteru hotelu "Cuprum" (o dziwo, też już nieistniejącego), poszła w eter pierwsza audycja o szantach w Kunicach (te jeszcze istnieją, chyba). Na prośbę ich organizatorów, by nagłośnić sprawę i przyciągnąć widzów. Wtedy był to już niemal festiwal "pełną gębą". A gwiazdy szant waliły nad Jezioro Kunickie drzwiami i oknami. Bo właśnie na brzegu tego akwenu zrodziła się myśl, a raczej jej zarys, której efekt, w ostatni weekend, można było podziwiać w malowniczej scenerii jeziora. Dopisała pogoda (w miarę) i chętni do zabawy. To świetna okazja do aktywnego wypoczynku nad wodą dla młodszych i starszych.

- To było pod koniec lat 80. Byłem w tedy kierownikiem w ośrodku LOK, a Waldek Carbuch, dyrektorem. Zapadał wieczór, nad brzegiem płonęły ogniska, zaś przy nich młodzi ludzie śpiewali szanty. Pomyśleliśmy, że ciekawie by było zorganizować konkurs między nimi, kto najładniej zaśpiewa. W pierwszym festiwalu wystąpiło 5-6 zespołów. Było skromnie, ale bardzo fajna atmosfera. I tak to się zaczęło - wspomina Jerzy Dąbrowski.

Wśród prekursorów festiwalu byli też m.in.: Anna Kłusek, Józef Lipiec, Tadeusz Macewicz, Michał Krawców, Bogdan Idzior, Piotr i Mirosław Ptak, Arkadiusz Kicieliński, Janusz Pacanowski, Roman Pazdro, Dariusz Mazurek i Mieczysław Frodyma.

Imprezy zaczęły się „rozkręcać” gdy do organizatorów przyłączył się Grzegorz Olkowski, mający doświadczenie w przygotowywaniu dużych widowisk z czasów studenckich. Umiał doradzić i znaleźć sponsorów. Głównie okolicznych przedsiębiorców. Nie zabrakło też udziału wojska z garnizonu Legnica, a co za tym idzie grochówki i flaków z kuchni polowych (tego smaku się nie zapomina). Do Kunic przyjeżdżało coraz więcej sław: Marek Siurawski, Zejman i Garkumpel, Ryczące 20stki czy Mechanicy Szant. Byli gotowi stawić się na każde wezwanie. Lecz nie dla kasy, a atmosfery jaka tu panowała. Kiedyś Zejman wyznał mi przy wyłączonym mikrofonie: „Chłopie, my tu przyjeżdżamy jak do swoich, do rodziny!” (przyp. aut.).

- Taka tu panowała atmosfera. Czasem, gdzieś na wsi, skombinowało się świniaka, przygotowało wyrobów jak na wesele. Kiedy zaprzyjaźnione gwiazdy szant  zapraszane są do Kunic, spotykają się z nami. Ale mówią, że to nie to samo. Przyjadą, zaśpiewają i do kasy. Kiedy zwolniłem się z pracy w LOK, festiwal przestał istnieć na parę lat. Wreszcie radni i władze gminy doszły do wniosku, że szkoda takiej reklamy. Organizację, a właściwie kontynuację, imprez przejął Gminny Ośrodek Kultury – dodaje Dąbrowski.

Z rozmów z ludźmi, onegdaj zajmującymi się przygotowywaniem konkursu, przebija smutek i żal. Czują się niedocenieni za pracę, często społeczną, jaką włożyli w coś co znamy jako Festiwal Piosenki Żeglarskiej w Kunicach...